TSehpa kitabının mevsimi geldi çattı. Bu, Barack Obama ve Bruce Springsteen arasında aynı isimli bir podcast için kaydedilen, genellikle şaşırtıcı derecede samimi konuşmaları içeren, yeterince güzel bir örnek. 2008’de Obama’nın kampanya yolunda bir dostluk kuran iki adam arasındaki bağ yıllar içinde derinleşti. (Kısmen, bunun sebebinin Springsteen’in ortağı Michelle Obama ve Patti Scialfa’nın başarılı olması olduğunu keşfediyoruz.)
Başlık bir kahkaha atmaya değer. Springsteen bir zamanlar bir tür zalim olabilirdi, ancak “dönek” 44. başkana yakışır, o kadar dik bir adam ki, aslında ondan bir bayrak açabilirsiniz. alt yazı Doğmak ABD’de “doğum”ların Obama’nın başkanlığını yanlış bir şekilde vatandaşlığını sorgulayarak itibarını sarsma girişimlerine de sessiz bir kaşını kaldırıyor.
Altyazılı “rüyalar, mitler, müzik” olan kitap, Amerika’nın en ünlü iki figürünün iş başında ve oyun oynarken daha önce hiç görülmemiş fotoğraflarıyla bol bol serpiştirilmiş halde geliyor. Springsteen hayranları için el yazısıyla yazılmış şarkı sözleri var. Bu arada tarih meraklıları, Obama’nın en dokunaklı konuşmalarından bazılarına yapılan açıklamalardan heyecan duyabilir, göründüğünden daha tatmin edici bir tatlandırıcı. Nefret dolu adamlar tarafından vurulan masum insanlara ya da ABD’nin merhum senatörü John Lewis gibi şahsiyetlere yapılan törenlerde peş peşe övgülerde bulunan Obama, öldürücü şiddetin tarihsel bir anında yakalanmış düzgün insanların haysiyetini kutluyor, silah kontrolü için yalvarıyor, birlik için, küçük, düzenli bir eldeki zarafet için.
Bu kitap için daha iyi bir alt başlık “erkeklik doğru gittiğinde” olabilir. İkisi çocuklukları karşılaştırır, “kurtuluş” ihtiyaçlarını karşılaştırır ve kendilerini yetiştiren ve evlenen güçlü kadınlara hayranlıklarını paylaşırlar. Hepsi çok kişisel; aynı zamanda çok politik. Her ikisi de, yukarı doğru hareketlilik vaadi ile endüstriyel gerileme gerçeği arasındaki büyüyen boşluğu analiz ederek, demokrasideki Amerikan deneyine bağlı olmanın ne anlama geldiğini derinlemesine araştırıyor.
Kültür müstehcen servete tapınmaya doğru yalpalarken, sendikaların iyi ücretler ve çalışma koşulları sağlama gücünü yok eden, insanların altından halıyı çeken Reagan yönetimindeki ortalama aile için her şey çok yanlış gidiyor. Daha önce Nixon, bölünmenin tohumlarını, sözde “sıradan” Amerikalıları değişim için kışkırtanların (Vietnam karşıtı protestocular, sivil haklar aktivistleri vb.)
Her iki adam da ya fiziksel olarak (Obama’nın durumunda) ya da ruhsal olarak (şizofreniden muzdarip Springsteen’in babası) olmayan bir babayla uzun ve zorlu mücadele etti. Born to Run’ın yazarı, özellikle açık yol efsanesinde, doğru inşa edildiğinde ev içi alan cömert bir kimlik ve memnuniyet kaynağı olabilse de, kanun kaçağı yalnızlık kinayelerinin ocağın ve evin değerini nasıl tehlikeli bir şekilde değersizleştirdiği konusunda iyidir.
Her iki yazar da kendilerini daha önce basılmış olarak ortaya koydular – Springsteen’in, kökleri küçük bir Beyaz Saray performansında, Obama’nın birçok kitabında, Michelle Obama’dan bir hatırada bulunan mükemmel anı-Broadway gösterisi – ama hala keşifler var. Birincisi, Obama fazlasıyla başarılı, çünkü sürekli olarak babasının (şimdi geç kalan) ayrılmasının yarasını iyileştirmeye, Obama Sr’ye Obama Jr’ın yanında kalmaya değer olduğunu göstermeye çalışıyor.
Tartışma rahatsızlıktan çekinmez. Obama, Springsteen’i, E Street Band’in kahramanca bir parçası olan geç saksofoncu Clarence Clemons ile olan ilişkisinin güç dengesi konusunda anlamlı bir şekilde sorguluyor. İkisi çok yakındı, ancak Clemons – daha yaşlı, daha deneyimli, genellikle turdaki tek siyah adam – hala Springsteen’in rock yıldızının yan adamıydı. Yine de, 1974 dolaylarında E Street Band’in bir enkarnasyonunun üç beyaz grup üyesine ve üç siyaha sahip olduğunu hatırlatmakta fayda var. Obama, yazar Ta-Nehisi Coates gibi isimlerden, başkan olarak, tazminat yoluyla ABD’yi ırkçılığı hesaba katmaya zorlamak için daha fazla çaba göstermesi gerektiği yönündeki eleştirilerini düşünüyor.
Kapakların arasındaki fil, bu konuşmaların aynı adı taşıyan bir podcast olarak, Spotify abonelerine ücretsiz, kahkaha ve tıngırdayan gitarlarla tamamlanmış olması. Bununla birlikte, hayatınızdaki her şeye sahip olan o kişi, rock’n’roll’un düşmanlarından nasıl daha ahlaklı olabileceğini, bazen tarihin yayının nasıl biraz daha belirgin bir şekilde adalete doğru eğildiğini hatırlatmayı hak ediyorsa, dönekler bu çorabı fazlasıyla dolduracak.